Wachten, wachten, wachten… bye bye pcc!

Op vrijdagavond is Titus met het vliegtuig in Accra aangekomen. Hij heeft de nacht op het vliegveld gewacht en is de volgende ochtend vroeg met het vliegtuig naar Tamale gevlogen. Titus had bij de landing het gevoel dat hij in het Afrika museum landde. Hij vloog over ‘typical villages’ heen. Hij heeft zich door een taxi af laten zetten bij het TICCS guesthouse en is een boek gaan lezen. Hij heeft meteen kennis gemaakt met de vleermuizen. Ze hebben zijn hele boek onder gescheten!

Ondertussen ben ik ’s ochtends vroeg met mijn rugzakje vertrokken van PCC. Marloes meegelopen naar de old market en ik heb daar een taxi naar de old market genomen. Vervolgens heb ik daar een shared taxi gepakt. Toen ik alleen de taxi instapte voelde het al heel raar. Ik vind het niet eng om alleen te reizen maar het voelde vreemd zonder Lotte en Marloes. Vooral met Lotte heb ik alles samen gedaan en nu ging ik alleen weg!

De shared taxi was binnen een uur vol en ik kwam al snel in techiman aan. Ik moest daar nog een andere taxi nemen naar het tamale trotrostation. Daar stond al een trotro klaar maar die was klaar om te vertrekken. Gelukkig hoefde ik hier ook geen uren te wachten totdat de trotro vol was. Later bleek dat ik geluk had gehad want de eerste trotro kwamen we onderweg tegen met een lekke band. We zijn gestopt en onze reserveband werd er af gehaald. Zonder reserveband gingen we verder op pad! Onderweg zijn we nog een keer gestopt omdat het gaspedaal los zat… 5-6 uur later kwam ik in tamale aan en heb ik de taxi naar het hotel gepakt! Ik ben er dankbaar voor dat ik een veilige reis heb gehad!

Op zondagmiddag zijn we vanuit het hotel naar het centrum gelopen om souvenirtjes te kopen. Onderweg kwamen we allemaal dingen tegen die ik Titus wilde laten proeven. We zijn begonnen met een Fan dango ijsje (geen orange ice marlous!), een sinaasappel die je moet uitzuigen en vervolgens een kokosnoot! We hebben wat in de stad gegeten en zijn naar het hotel terug gegaan.

Maandagochtend zijn we rond 7.00 vertrokken! Niet ontbeten maar in de trotro bolfruit (een soort oliebol) gegeten! Met de trotro zijn we naar Wa vertrokken en daar hebben we een andere trotro naar Wechiau gepakt. Het was een bijzondere rit. We reden vlak langs Mole NP, theoretisch zouden we olifanten kunnen zien! De rit naar Wechiau was nog mooier we reden dwars door de savanne op een zandweg door tipical villages heen! Rond 16:30 kwamen we aan bij het informatiepunt van de hippo sanctuary. We hadden niks geboekt dus moesten nog een overnachting regelen. Er waren 3 opties om te overnachten en een aantal excursies waaruit je kon kiezen. Te veel!! Het maakte ons niet uit waar we sliepen. Het belangrijkste voor ons was de dat we dinsdag met een bootje de black volta op zouden kunnen om nijlpaarden te spotten. Ook wilde we een rondleiding door een typical village! We moesten nog even eten en drinken halen voor de avond en de volgende dag. Yam en water! Nadat we dat hadden geregeld zijn we ieder achter op de motor gesprongen richting onze overnachting. 17 km door de savanne achter op de motor over zandwegen heen door een supermooie omgeving. We zaten helemaal onder het stof en ik voelde me vrij! Het had voor mij nog veel langer mogen duren! We kwamen net voor het donker aan. Bij een huisje midden in de savanne. Gelukkig konden we ons even opfrissen, er stond een emmer water! ’s Nachts sliepen we in een sauna. Geen airco, geen fan, geen zuchtje wind! Ik had er een beetje spijt van dat we er niet voor hadden gekozen om buiten te slapen.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken. Achter op de motor richting de black volta. Daar aangekomen waren er vrouwen water uit de rivier aan het scheppen en droegen ze dit vervolgens in grote bakken op hun hoofd. Er waren veel mensen aan het roepen en wijzen. Er waren nijlpaarden gespot. Blijkbaar is het ook nog een beetje bijzonder voor de bewoners zelf. De nijlpaarden kwamen aangezwommen en twee kanos vaarden met hoge snelheid weg. Ze schijnen de kanos te kunnen verwoesten. Vervolgens gingen wij met twee mannen met een kano het water in. 1 man peddelde en de andere schepte met een bekertje het water uit de kano. Een geruststelling hadden we wel: nijlpaarden lusten geen vlees.

We hadden veel geluk! We waren de enige kano op het water die achter de nijlpaarden aan ging. En toen we op weg waren kwam er ook een groepje nijlpaarden achter ons aan. We hebben in totaal 14 nijlpaarden gezien. Ongelooflijk wat een grote beesten! Het is zo bijzonder om ze van dichtbij te zien. Ze hielden ons in de gaten omdat er ook jonge nijlpaarden bij waren. Van de nijlpaarden zag je het hoofd en als je geluk had dan speelden ze in het water en zag je een deel van het lichaam. Ze zwiepten met hun staart heen en weer en maakten veel geluid. Ze hadden plezier!
De black volta ligt in Ghana maar ook in Burkino faso. We hebben dus een tochtje door twee landen gemaakt.

Na het tochtje met de nijlpaarden zijn we met de motor terug gegaan en hebben we een typical village bezocht. We waren aangekomen in het Afrika museum. Je had soms bijna het gevoel dat je niet in de werkelijkheid was. Maar de mensen leven toch echt op deze manier. Ik heb er wel bewondering voor dat ze nog zo dicht bij de natuur leven. Daar zouden we als Europeanen nog wel wat van kunnen leren.

Om 11:00 waren we klaar en we zijn toen met de trotro vanuit Wechiau weer naar Wa gegaan. Daar
stond een trotro klaar om naar techiman te gaan. Het was een beetje een gedoe met de backpack tas van Titus of die wel mee kon. Ze hadden geadviseerd om een andere trotro te nemen maar we hadden natuurlijk geen zin om te wachten totdat die vol was. Achteraf hadden we dat moeten doen, dat had ons uren reistijd gekost!

De trotro zag er netjes uit maar dat wil niks zeggen als je de koelvloeistof niet aanvult. Na een uur kwamen we tot stilstand in de middle of nowhere met een oververhitte motor. Wie vergeet er nu met een temperatuur boven de 40 graden om de koelvloeistof aan te vullen?! De chauffeur begon met kijken, kijken en nog eens kijken. Toen bedacht hij dat hij naar de rivier kon wandelen om water te halen om de motor af te laten koelen. Dit werd in het reservoir gegoten en toen de motor aan werd gezet spoot alles er uit en kookte het water. Toen begon de chauffeur weer met kijken, kijken, en kijken. Na 1-1.5 uur bedacht hij dat het slim was om het trotrostation in Wa te bellen voor een lege trotro. Er kwamen meer dan 20 trotro’s langs die stopten maar ze waren allemaal vol. 3 uur later kreeg ik ruzie met de chauffeur. Ik weet wel dat de kans klein is dat het effect heeft maar ik wou toch die kleine kans benutten dat het wel effect zou hebben. Het was namelijk meer dan 40 graden en onze waterfles was op. Onze 7 pakjes stroopwafels konden we niet opeten omdat we daar nog een drogere strot van zouden krijgen. Het pakje crackers had ik uitgedeeld. Helaas was er voor mezelf niks meer over. De rest van de mensen uit de trotro dronk uit de rivier.

Ik zei tegen de chauffeur dat we al 3 uur zaten te wachten en dat het maar 1 uur rijden vanuit Wa is. Ik heb hem vervolgens gevraagd wat het probleem is? Hij gaf geen duidelijk antwoord en begon wat te lachen. Toen werd ik helemaal woest. Ik kan best wachten maar heb geen zin om uit te drogen. En we moesten nog 5-6 uur reizen en voor je het weet is het donker. In het donker reizen is niet altijd even veilig en vooral niet op dat stuk. Daarnaast vond ik dat hij er een stuk actiever achter aan zou kunnen bellen. Wat een domme luie zak was het! Uiteindelijk ging hij er mee akkoord om opnieuw het trotrostation te bellen. Op een gegeven moment heb ik mijn energie maar gespaard en ben mediterend voor me uit gaan kijken…

Na totaal uur 5 uur gewacht te hebben kwam er eindelijk een lege trotro. Natuurlijk wisten we van te voren dat het niet een kwestie was van snel de spullen overpakken en gaan! Nee zo gaat dat in Ghana niet. Natuurlijk moet er eerst gekeken worden of de trotro toch niet gemaakt kan worden. Vervolgens begonnen een aantal vrouwen te schreeuwen. Dit doen ze wel vaker maar meestal lachen ze daarna en dan is het goed. Dit keer was het volume wat hoger en begonnen ze zelfs te huilen. Wat bleek: hun bagage was kwijt en niemand wist waar het was. Waarschijnlijk is het in Wa achtergelaten. Dan heb je 5 uur gewacht voor niks!

Een uur later gingen we toch op weg. Bij het eerste dorpje waar je water kon kopen hebben we 3 liter water ingeslagen. Je wist maar nooit! De andere mensen hadden brood gekocht en we kregen ook daarvan een stukje! Dat is dan ook weer Ghana, samen delen! We kwamen laat in het donker in techiman aan. En daar moest ik weer heel boos worden. We zaten achter in de trotro en konden er niet gelijk uit. Toen we uitstapten was dus de tas van Titus verdwenen. Dit gebeurd dus altijd in het donker op een trotro station: ze kunnen niet van je spullen afblijven. Ik heb daar keihard geschreeuwd dat ik nu meteen de tas terug wil hebben en dat ze van mijn spullen af moeten blijven! Ik kan mijn spullen zelf dragen en ik heb geen hulp nodig! De tas bleek al in een andere trotro ingeladen te zijn. Omdat ik schreeuwde als een man luisterden ze gelukkig wel en werd onze tas meteen gepakt. We zijn snel weggelopen en hebben een taxi gevonden die ons naar PCC bracht. Rond 23:00 kwamen we daar uitgeblust aan. Het was fijn om Marloes en Lotte die avond al even te zien!

De volgende ochtend ben ik begonnen met het fysiotherapie uurtje. Ik heb Titus een aantal van mijn kinderen laten zien. Ik heb een aantal kinderen behandeld en zelf heeft hij er ook met een aantal gespeeld. Het was leuk om te zien dat ze meteen met hem aan de slag gingen. Ik heb de rest van de dag aan feeding meegedaan en ik heb mijn afsluitende verslagen geschreven. Ik zou eigenlijk nog een dag langer vrij hebben dus de special attentions heb ik vandaag niet gedaan. ’s Avonds was het feestje van Wim, de gastvrijwilliger. Omdat hij zo ontzettend hard heeft gewerkt heeft hij ook een afscheidsparty gehad. Normaal gebeurt dit niet voor een gast. Ik ben blij dat Wim er was en dat hij voor mij 3 trapjes en 2 bankjes heeft gemaakt. Het was ook leuk om samen aan de rolstoel van Paa Yaw te werken! We gaan zijn grappige Brabantse humor missen!

Op donderdag heb ik Daan en Titus op sleeptouw genomen om mijn special attentions te laten zien. Daan neemt een deel van mijn kinderen over dus het was goed om dit vandaag even samen te doen. Tussendoor heb ik de verslagen afgemaakt en ben ik ook naar Ineke gegaan om de tekenspullen voor de artclub te geven. Mijn moeder had, van het ingezamelde geld, kwasten, oliewasco, aquarelpotloden, gummen, puntenslijpers, papier en schetspotloden gekocht. Ineke was er blij mee!

’s Avonds bij het eten kwam Florence naar mij toe: morgen om 2.00 in de ochtend vertrekken we om naar het ziekenhuis te gaan. Ik dacht: haha geintje! Met een aantal kinderen gaan we morgen naar het St. John of God Hospital. Voor controle van een brace, contracturen etc. Er komt een keer in de paar maanden een orthopeed en een fysiotherapeut vanuit Accra naar dit ziekenhuis. Ik wil graag dat ze voor James een brace maken en ik zie er daarom al weken naar uit.
Waarom dat we zo vroeg zouden gaan? Omdat de orthopeed dus niet vaak langs komt en wie het eerst komt wie het eerst aan de beurt is. Er schijnen zelfs mensen voor de deur te liggen…

Vrijdagochtend vertrokken we om 2.15 vanaf PCC. Samen met Daan, de kinderen en twee caregivers gingen we op pad. Om 5 uur kwamen we bij het ziekenhuis aan. Op een bordje zag ik al dat het ziekenhuis pas om 8 uur open zou gaan. Dus drie uur zouden we sowieso moeten wachten…
Daan had pepermuntjes meegenomen en ik stroopwafels dus de kinderen waren helemaal blij! Toen ik aan Dominic vroeg of hij een stroopwafel wilde probeerde hij een klein stukje en zei: I need fufu!
Al snel hoorden we dat er vandaag geen orthopeed zou komen. Dat is balen, we zouden weer naar huis gaan! Maar Ghana is Ghana niet als we toch nog even moesten wachten. Er was toch een kleine kans dat de orthopeed wel zou komen. We zouden moeten wachten tot 7.30. Toen bleek dat hij definitief niet kwam en zou er een nieuwe afspraak gemaakt moeten worden (1 uur later) Daarna werd er door de caregivers eten gehaald, de kinderen hadden nog niet ontbeten. We hebben de kinderen geholpen met het eten en hebben ondertussen gewacht op een vrouw die we geld moesten geven. (1 uur later). Uiteindelijk vertrokken we en na 1.5 uur stopten we weer om te eten. (30 minuten verder) Om 11.30 kwamen we op pcc aan. De kinderen waren heel lief geweest en Daan en ik hebben het leuk met ze gehad. We hebben de hele ochtend aan special attention gedaan! Natuurlijk was ik erg teleurgesteld omdat dit mijn enige en laatste kans was om mee te gaan. Maar je hebt het niet altijd zelf in de hand.

De middag hebben we een deel van de koffers ingepakt en zijn we naar de stad gelopen om foto’s af te laten drukken voor een kaartje voor Marloes, Lotte en Ineke. Bij de ene fotoshop was er iemand niet op komen dagen dus werd ik naar een andere photoshop gestuurd. Het was natuurlijk een beetje kortdag maar ik wilde het graag voor morgen hebben. De eigenaar had eigenlijk geen tijd maar wilde me toch helpen. Dat is weer een positief puntje van Ghana!

’s Avonds zijn we voor de laatste keer naar de spot gegaan. Jammer genoeg waren er deze avond geen mensen die ons de dansjes konden leren. Ik ben er nu 3 maanden maar kan er nog niet veel van. Daan is er pas en hij kan het al. Frustrerend! Toch vind ik het wel heel erg leuk! Toen we uit de spot liepen besefte ik dat ik bijna naar huis ga en dat het avontuur bijna afgelopen is. Lotte, ik ga het dansen in de spot missen!

Zaterdag begon de dag met de artclub. Omdat het de laatste keer was kreeg iedereen schepijs, heerlijk! Ik was verder chagrijnig en er kwam niet veel uit mijn handen. Ik vond het niet zo’n leuke ochtend. De rest van de dag vloog voor bij omdat ik nog zoveel moest doen. ’s middags om 16:00 ben ik gestopt en heb me klaar gemaakt voor het feest. Ons afscheidsfeest! We konden het repertoire van het feest bijna dromen omdat we al een aantal feestjes hebben gehad. Toch was het extra bijzonder omdat het ons feestje is! Een echte fare-well party!
Na het feestje hebben we met de vrijwilligers gegeten in het restaurant. Lotte, Marloes en ik hadden voor elkaar een kaartje geschreven. Daan had ook een verrassing: hij was voor ons naar de spot geweest om asuntu muziek te halen!! Nu kunnen we thuis een Ghana party houden! Hij had ook een lief kaartje voor ons! Ik heb Daan maar kort gezien. Ik weet wel dat het leuk was geweest als we in de zelfde periode vrijwilligerswerk hadden gedaan!

Zondagochtend hebben we samen ontbeten, de kleren weg gebracht en een aantal mensen bedankt. Door de emoties ben ik een aantal mensen zoals paa yaw, steven, bridget en kwam vergeten..
Lotte en ik hebben Ineke een kaartje gegeven om haar te bedanken voor de fijne tijd. Het was fijn dat er een klein uitzwaaicomité stond. Afscheid nemen is niet leuk en erg moeilijk! Gelukkig liep Daan met ons mee naar de taxi op old market en ging marloes nog met ons mee op vakantie. We hoefden nog niet meteen van iedereen afscheid te nemen Lotte en ik konden het droog houden tot buiten de poort. Bye Bye PCC!

Ook deze week staan er weer wat nieuwe foto’s op de site!!