Veel indrukken en neem je tijd! Welkom in Ghana!
Door: Marlous
Blijf op de hoogte en volg Marlous
05 December 2013 | Ghana, Nkoranza
Na 4 dagen heb ik eindelijk internet geregeld en kan ik mijn eerste verslag schrijven.
Zaterdag (30-11-13) ben ik met Lotte (ook een vrijwilliger bij hetzelfde project) in Ghana aangekomen. Op Schiphol zijn we door beide families uitgezwaaid wat heel fijn maar ook emotioneel was. In het vliegveld hebben we kunnen regelen dat we naast elkaar kwamen te zitten zodat we konden kletsen als we dat wilden. De vliegreis ging goed en de (anti) misselijkheidsbandjes waren erg fijn! Omdat we 20 minuten boven accra rond hadden gecirkeld i.v.m. onweer kwamen we met +-3 andere vliegtuigen rond 20:00 op het vliegveld aan. Om 22:30 waren we eindelijk buiten (douane, paspoortcontrole, bagagecontrole). We waren heel blij dat Hannah, van het B&B waar we sliepen, ons stond op te wachten. Het was fijn dat ze twee uur op ons had gewacht. Lotte en ik hebben veel te veel bagage meegenomen, erg zwaar en onhandig voor het reizen!
Op zondag (01-12-13)stonden we om 6:00 op om ons klaar te maken voor de busreis naar het project. Om 7:45 waren we bij het busstation en hielp Hannah ons met de tickets voor de bagage en de plaatsen. Omdat het zondag was zou er geen rechtstreekse bus naar nkoranza gaan. Wij hebben de rechtstreekse bus naar techiman gepakt. Dit zou ongeveer 7 uur duren, volgens onze berekening zouden we het makkelijk redden om voor het donker aan te komen. Maar het ging anders… we hebben 4.5 uur in de bus gewacht tot hij vol was en vertrok. Tijdens het wachten hebben we al veel indrukken opgedaan. Mannen en vrouwen met van alles op hun hoofd (broden, koffers, water, boeken (act like a woman, think like a man). Ook kwamen er mensen in de bus om eten te verkopen, zelfs haring in tomatensaus werd ons in een blikje voorgehouden! Toen we nog geen 5 minuten weg waren stond er een man in de bus op die heel hard begon te praten in een ghanese taal (twi?). Hij leek heel erg boos te zijn en ging helemaal op in zijn verhaal. We denken dat het een gebed/preek o.i.d. is geweest. Wel lastig als je de taal niet spreekt! Om 18:00 kwamen we door Kumasi gereden en van uit daar dachten we dat het nog minstens 2-3 uur rijden was. Helaas was het al bijna helemaal donker. In de bus hoorde een man, genaamd Michael, dat we naar het hand in hand project gingen. Hij bood ons aan om samen te reizen. Hij werkt in het ziekenhuis en woont in de town van nkoranza. Aangekomen in Techiman regelde hij een taxibusje en stapten we in. Hij bleef buiten staan totdat hij er zeker van was dat alle onze spullen ingepakt waren. De sfeer was namelijk iets minder fijn. De taxichauffeur was heel boos omdat we zoveel spullen mee hadden. In Nkoranza namen we van Michael afscheid en hij regelde vervolgens een taxi die ons naar het project zou brengen. We waren hem zo dankbaar dat we af hebben gesproken om een keer bij het ziekenhuis langs te gaan! Om 22:30 kwamen we op het project aan en werd onze kamer laten zien. Het was lief dat Marianne en Lizanne, de andere vrijwilligers die er al een tijdje zitten, speciaal uit hun bed kwamen om ons welkom te heten!
Op maandag(2-12-2013), dinsdag (3-12-13) en woensdag (4-12-13)begon de dag met walking time (een half uur met een kind wandelen) Daarna is het feeding time en heb ik ook mijn eigen feeding child, theresa, gekregen. Ze eet 3x per dag rijst + saus uit een ijzeren kom. Ik moet het met mijn handen door elkaar mixen en vervolgens ook met mijn handen aan haar geven. Verder hadden we deze dagen nog geen officieel programma dus we konden overal meekijken. We hebben bij de special attention, de summerschool, de day cares, de autistic table, de werkplaatsen en de shalom special school (buiten de muren) meegekeken. De shalom special school is een school voor gehandicapten buiten de muren. Hier gaan ook kinderen van de gemeenschap naar toe. Het is zo’n verschil met Nederland waar we zoveel regeltjes en programma’s/protocollen hebben. De meeste leraren geven hier geen les maar slapen op hun bureau, kijken op hun mobiel, lezen de krant of staan buiten voor de deur. De kinderen rennen overal rond. Ik vond het fijn om te zien dat er gelukkig 1 leraar was die les gaf, alle kinderen zaten netjes op hun bankjes en ze telden steentjes bij elkaar op. Bij de summerschool leren ze de kinderen de verschillende kleuren, verschillende dieren, sommige engelse woorden. De day care en de autistic table lijkt een beetje op activiteitenbegeleiding/ dagbesteding o.i.d. in Nederland. In de werkplaatsen weven ze (voor tassen, sjaals) en maken ze kettingen/armbanden van kralen. Het was leuk om te zien hoe ze daar bezig waren. Bij de special attention krijgt 1 kind, een half uur per dag, wat extra aandacht van een vrijwilliger (snoezelen, voetballen, massage..) Ik heb ook meegekeken met het fysiotherapieuurtje. Daar krijgen een aantal kinderen fysiotherapie van de caregivers. Er is een aantal jaar geleden, door nederlandse kinderfysiotherapeuten, een programma gemaakt. Daar proberen ze een beetje naar te kijken.
Deze dagen waren voor mij erg intensief, zoveel indrukken en dingen die je zelf moet uitzoeken, vragen of ondervinden. De kinderen komen meteen op je af, zijn heel enthousiast, zoeken meteen contact en geven je hand, een arm. Daarnaast moet de andere vrijwilligers, de caregivers en natuurlijk de kinderen beter leren kennen en daarnaast hun gebruiken, de cultuur, het dagprogrammas etc. Soms voelde ik mij een beetje verloren en verwaald rondlopen. Het is moeilijk als je niet weet wat iemand van je verwacht. Moet ik meer of minder initiatief nemen of moet ik wachten?? Ik ben blij dat Lotte en ik samen zijn begonnen en deze dagen samen hebben beleefd!
Woensdagmiddag hebben we ons programma gekregen tijdens de volunteermeeting. Mijn programma is als volgt:
7:00-8:00 fysiotherapieuurtje
8:00-8:30 feeding time met Theresa
8:30-9:00 ontbijt voor mijzelf
9:00-9:30 Special attention met James
9:30-10:00 Special attention met Shalomina
10:00-10:30 Special attention met Quinten
10:30-11:00 pauze
11:00-11:30 Special attention met Amalekma
11:30-12:00 Special attention met Wumpini
12:00-12:30 feeding time met Theresa
13:00-15:00 Siesta. Hier heb je tijd om naar de markt te gaan en te eten.
15:00-15:30 Special attention met Stephen
15:30-16:00 Special attention met Lisa
16:00-17:00 Pooling time of tijd voor mijn studie
17:00-17:30 Feeding time
De volgende keer schrijf ik iets over de kinderen!!
En verder…
We drinken water uit een klein zakje en we halen eten op de markt. Elke dag gaan we hier heen en halen we eten voor de hele dag. Je haalt bij elk kraampje iets anders. We hebben al gefrituurde yam (soort aardappel) uitgeprobeerd voor de lunch. De vrijwilligers koken ’s avonds alleen of met zijn tweeën. Lotte en ik doen het samen.
Op maandag en donderdag oefenen ze hier het kerstspel en zingen ze kort wat liederen. Tijdens de liederen wordt er door de kinderen gedanst!
Op dinsdag gingen we naar het ziekenhuis om Michael op te zoeken. Hij werkt als verpleger op de afdeling OPD, we denken een soort eerste hulp? Hij ging met ons mee naar de markt, hielp ons met de boodschappen en bood ons aan om misschien een keertje een uitstapje te maken.
En het is hier zonnig weer! Het is soms fijn als het bewolkt is!
Tot het volgende verslag!
Zaterdag (30-11-13) ben ik met Lotte (ook een vrijwilliger bij hetzelfde project) in Ghana aangekomen. Op Schiphol zijn we door beide families uitgezwaaid wat heel fijn maar ook emotioneel was. In het vliegveld hebben we kunnen regelen dat we naast elkaar kwamen te zitten zodat we konden kletsen als we dat wilden. De vliegreis ging goed en de (anti) misselijkheidsbandjes waren erg fijn! Omdat we 20 minuten boven accra rond hadden gecirkeld i.v.m. onweer kwamen we met +-3 andere vliegtuigen rond 20:00 op het vliegveld aan. Om 22:30 waren we eindelijk buiten (douane, paspoortcontrole, bagagecontrole). We waren heel blij dat Hannah, van het B&B waar we sliepen, ons stond op te wachten. Het was fijn dat ze twee uur op ons had gewacht. Lotte en ik hebben veel te veel bagage meegenomen, erg zwaar en onhandig voor het reizen!
Op zondag (01-12-13)stonden we om 6:00 op om ons klaar te maken voor de busreis naar het project. Om 7:45 waren we bij het busstation en hielp Hannah ons met de tickets voor de bagage en de plaatsen. Omdat het zondag was zou er geen rechtstreekse bus naar nkoranza gaan. Wij hebben de rechtstreekse bus naar techiman gepakt. Dit zou ongeveer 7 uur duren, volgens onze berekening zouden we het makkelijk redden om voor het donker aan te komen. Maar het ging anders… we hebben 4.5 uur in de bus gewacht tot hij vol was en vertrok. Tijdens het wachten hebben we al veel indrukken opgedaan. Mannen en vrouwen met van alles op hun hoofd (broden, koffers, water, boeken (act like a woman, think like a man). Ook kwamen er mensen in de bus om eten te verkopen, zelfs haring in tomatensaus werd ons in een blikje voorgehouden! Toen we nog geen 5 minuten weg waren stond er een man in de bus op die heel hard begon te praten in een ghanese taal (twi?). Hij leek heel erg boos te zijn en ging helemaal op in zijn verhaal. We denken dat het een gebed/preek o.i.d. is geweest. Wel lastig als je de taal niet spreekt! Om 18:00 kwamen we door Kumasi gereden en van uit daar dachten we dat het nog minstens 2-3 uur rijden was. Helaas was het al bijna helemaal donker. In de bus hoorde een man, genaamd Michael, dat we naar het hand in hand project gingen. Hij bood ons aan om samen te reizen. Hij werkt in het ziekenhuis en woont in de town van nkoranza. Aangekomen in Techiman regelde hij een taxibusje en stapten we in. Hij bleef buiten staan totdat hij er zeker van was dat alle onze spullen ingepakt waren. De sfeer was namelijk iets minder fijn. De taxichauffeur was heel boos omdat we zoveel spullen mee hadden. In Nkoranza namen we van Michael afscheid en hij regelde vervolgens een taxi die ons naar het project zou brengen. We waren hem zo dankbaar dat we af hebben gesproken om een keer bij het ziekenhuis langs te gaan! Om 22:30 kwamen we op het project aan en werd onze kamer laten zien. Het was lief dat Marianne en Lizanne, de andere vrijwilligers die er al een tijdje zitten, speciaal uit hun bed kwamen om ons welkom te heten!
Op maandag(2-12-2013), dinsdag (3-12-13) en woensdag (4-12-13)begon de dag met walking time (een half uur met een kind wandelen) Daarna is het feeding time en heb ik ook mijn eigen feeding child, theresa, gekregen. Ze eet 3x per dag rijst + saus uit een ijzeren kom. Ik moet het met mijn handen door elkaar mixen en vervolgens ook met mijn handen aan haar geven. Verder hadden we deze dagen nog geen officieel programma dus we konden overal meekijken. We hebben bij de special attention, de summerschool, de day cares, de autistic table, de werkplaatsen en de shalom special school (buiten de muren) meegekeken. De shalom special school is een school voor gehandicapten buiten de muren. Hier gaan ook kinderen van de gemeenschap naar toe. Het is zo’n verschil met Nederland waar we zoveel regeltjes en programma’s/protocollen hebben. De meeste leraren geven hier geen les maar slapen op hun bureau, kijken op hun mobiel, lezen de krant of staan buiten voor de deur. De kinderen rennen overal rond. Ik vond het fijn om te zien dat er gelukkig 1 leraar was die les gaf, alle kinderen zaten netjes op hun bankjes en ze telden steentjes bij elkaar op. Bij de summerschool leren ze de kinderen de verschillende kleuren, verschillende dieren, sommige engelse woorden. De day care en de autistic table lijkt een beetje op activiteitenbegeleiding/ dagbesteding o.i.d. in Nederland. In de werkplaatsen weven ze (voor tassen, sjaals) en maken ze kettingen/armbanden van kralen. Het was leuk om te zien hoe ze daar bezig waren. Bij de special attention krijgt 1 kind, een half uur per dag, wat extra aandacht van een vrijwilliger (snoezelen, voetballen, massage..) Ik heb ook meegekeken met het fysiotherapieuurtje. Daar krijgen een aantal kinderen fysiotherapie van de caregivers. Er is een aantal jaar geleden, door nederlandse kinderfysiotherapeuten, een programma gemaakt. Daar proberen ze een beetje naar te kijken.
Deze dagen waren voor mij erg intensief, zoveel indrukken en dingen die je zelf moet uitzoeken, vragen of ondervinden. De kinderen komen meteen op je af, zijn heel enthousiast, zoeken meteen contact en geven je hand, een arm. Daarnaast moet de andere vrijwilligers, de caregivers en natuurlijk de kinderen beter leren kennen en daarnaast hun gebruiken, de cultuur, het dagprogrammas etc. Soms voelde ik mij een beetje verloren en verwaald rondlopen. Het is moeilijk als je niet weet wat iemand van je verwacht. Moet ik meer of minder initiatief nemen of moet ik wachten?? Ik ben blij dat Lotte en ik samen zijn begonnen en deze dagen samen hebben beleefd!
Woensdagmiddag hebben we ons programma gekregen tijdens de volunteermeeting. Mijn programma is als volgt:
7:00-8:00 fysiotherapieuurtje
8:00-8:30 feeding time met Theresa
8:30-9:00 ontbijt voor mijzelf
9:00-9:30 Special attention met James
9:30-10:00 Special attention met Shalomina
10:00-10:30 Special attention met Quinten
10:30-11:00 pauze
11:00-11:30 Special attention met Amalekma
11:30-12:00 Special attention met Wumpini
12:00-12:30 feeding time met Theresa
13:00-15:00 Siesta. Hier heb je tijd om naar de markt te gaan en te eten.
15:00-15:30 Special attention met Stephen
15:30-16:00 Special attention met Lisa
16:00-17:00 Pooling time of tijd voor mijn studie
17:00-17:30 Feeding time
De volgende keer schrijf ik iets over de kinderen!!
En verder…
We drinken water uit een klein zakje en we halen eten op de markt. Elke dag gaan we hier heen en halen we eten voor de hele dag. Je haalt bij elk kraampje iets anders. We hebben al gefrituurde yam (soort aardappel) uitgeprobeerd voor de lunch. De vrijwilligers koken ’s avonds alleen of met zijn tweeën. Lotte en ik doen het samen.
Op maandag en donderdag oefenen ze hier het kerstspel en zingen ze kort wat liederen. Tijdens de liederen wordt er door de kinderen gedanst!
Op dinsdag gingen we naar het ziekenhuis om Michael op te zoeken. Hij werkt als verpleger op de afdeling OPD, we denken een soort eerste hulp? Hij ging met ons mee naar de markt, hielp ons met de boodschappen en bood ons aan om misschien een keertje een uitstapje te maken.
En het is hier zonnig weer! Het is soms fijn als het bewolkt is!
Tot het volgende verslag!
-
06 December 2013 - 00:11
Willy:
Hoi Marlous,
Fijn dat het goed met je gaat. Het zijn wel veel indrukken tegelijk. En ook een vol dagprogramma. Zorg je wel dat je voldoende rust krijgt? Ik ben benieuwd naar de foto's.
Titus zet ze zaterdag op deze website. Als ik jouw verslag lees, zie ik de hele film voor me. Heel spannend al dat nieuwe. Ik ben benieuwd naar het volgende verslag. Groeten ook van Harry. Liefs. Willy. -
06 December 2013 - 10:55
Karin:
Hallo Marlous,
Het was dus een enerverende reis, maar gelukkig ben je goed aangekomen. Dat is een vol en lang dagprogramma dat je beschrijft. Trouwens leuk om zo'n uitgebreid verslag te lezen, ik ben benieuwd naar alles wat nog komen gaat. Spannend hoor. Zorg goed voor jezelf. Groetjes en liefs van ons allemaal. Jan, Karin, Luc en Bart. -
06 December 2013 - 14:57
Riky Rosendaal-Wenting.:
Hoi Marlous..
Leuk om je eerste verslag te lezen..Heel veel succes..
Groetjes vanuit Loil..Riky.. -
06 December 2013 - 18:35
Wilma:
Hoi! Wat anders, wat avontuurlijk, wat gaaf, wat druk, wat spannend, wat veel en dat gaat door mijn hoofd na jouw eerste verslag gelezen te hebben..... wat moet er bij jou niet allemaal door je hoofd gaan! Hé Marlous, laat alles lekker op je afkomen en geniet!!!!! Groetjes Wilma -
06 December 2013 - 19:53
Sharon:
Haiii Marlous, wat een avontuur maak je mee!! Erg leuk om je blog te lezen.. we kijken uit naar je volgende verhaal!! Succes en geniet van dit geweldige avontuur. Liefs Jeroen en Sharon -
06 December 2013 - 21:00
José:
Hoi Marlous,
Wat leuk om je verslag te lezen. Er is al veel gebeurd in die paar dagen. Wat een indrukken en wat een drukke dagindeling. Zal wel even duren om dat allemaal te verwerken. Maar een super ervaring. Ik kijk nu al uit naar je volgende verslag.
Geniet ervan!!! Liefs José -
07 December 2013 - 19:54
Els Mensink:
Hallo Marlous ,
Wat heb je in korte tijd al veel meegemaakt !!
Je leeft ineens in een hele andere wereld ,dat zal wel even tijd kosten om daaraan te wennen.
Ik wens je een hele fijne tijd ( ook voor de anderen) en pas goed op jezelf .
Lieve groeten, Els -
08 December 2013 - 16:39
Diny Sweers (Oma):
Lieve Marlous,
Wat fijn dat ik zomaar jouw verslag kan lezen.
Wat een lange reis hebben jullie achter de rug. Ik ben blij dat je goed bent aangekomen en ook dat Lotte bij je is. Je hoeft dan niet altijd alleen op pad. Marlous, pas goed op jezelf en tot de volgende keer
Veel liefs van Oma S. -
08 December 2013 - 20:56
Jeanne:
Hoi Marlous,
Wauw wat een actie al meteen. Ik kan me voorstellen dat de indrukken overweldigend zijn. Laat alles op je afkomen en geniet ervan.
Groetjes Jeanne -
09 December 2013 - 10:29
Marian Geurds-Beumer:
Hallo Marlous
Wat leuk om zo op de hoogte te blijven van wat je allemaal beleeft! Wat veel indrukken in zo'n korte tijd. Ik ben benieuwd of je het lukt om een klein beetje de taal te gaan spreken. Het lijkt me al moeilijk om de namen in zo'n vreemde taal te onthouden!
Fijn dat je met z'n tweetjes aangekomen bent dan heb je wat steun aan elkaar.
Ik vond het jammer dat ik er niet bij kon zijn toen je de laatste dag op de praktijk was: ik vind het zo bijzonder dat je dit doet: heel veel succes en natuurlijk: neem alle indrukken goed in je op!
groetjes, Marian -
10 December 2013 - 12:07
Mieke Berndsen Sweers:
Geweldig om te lezen Marlous, net of je er zelf een beetje bij bent. Gelukkig heb je Lotte, met z"n 2tjes sta je sterk en kun je mekaar soms opbeuren als je het moeilijk hebt............. Een oud collegaatje van mij uiit |Arnhem nog, is vroeger volgens mijn ook in Techiman geweest. Haar ma, Max Kramers, was arts en zij verpleegkundige. Het is al wel lang geleden hoor. Ze hebben er met 3 kinderen gewoond. Job is 1 jaar jonger dan Roel en Maarten 1 jaarjonger dan Rick. Suzanne is in Ghana geboren. Voor de eerste 2 bevallingen is 'Vica terug gekomen naar Nederland gekomen. Ik weet nog dat ze bij ons op kraambezoek kwamen en Job was bang van al die blanke mensen. Grappig he, enne hij at met zijn handen, was dat daar gewend. Toen de kinderen naar school moesten zijn ze terug naar Nederland gekomen. Ik heb nog lang contact met vIca gehad, maar op een gegeven moment verwaterd dat toch weer.
Toen ging alles nog via brieven schrijven. Super dat we je nu zo kunnen volgen.
Heel veel liefs en groeten uit Etten-Leur Mieke en de mannen.
-
11 December 2013 - 09:41
Bertha:
Hoi Marlous,
wat een lange reis, en dan die tocht in de bus. Wat een mazzel dat jullie Michael tegenkwamen en dat hij jullie op weg geholpen heeft.
Zo te lezen heb je een aardig gevuld dagprogramma met al die kindertjes. Hier zitten we in de "donkere dagen voor Kerstmis", grijs en koud.
Geniet van je tijd daar, je vind je draai wel. Gaat het goed met je Engels??? Zo te lezen wel.
Liefs
Bertha -
11 December 2013 - 13:01
Wilfred:
Druk programma leuk om te lezen wel vermoeiend lijkt me hier alles goed hkz proof sinds gisteren. Geniet. Wilfred -
11 December 2013 - 22:37
Marian Geurtsen:
Hallo Marlous, wat leuk om jou verslag te lezen, je hebt zeker geen vakantie als ik dit zo lees jeetje wat een druk programma.Maar wel heel fijn dit te mogen en kunnen doen . Probeer ook te genieten door alle drukte heen en neem af en toe even tijd voor jezelf.Ik blijf je volgen
Lieve groetjes Marian -
12 December 2013 - 14:20
Sylvia Bruins:
Hoi Marlous, fijn om zo met jouw belevingen mee te kunnen lezen !! Ik denk dat als je je draai gevonden hebt daar, veel voor ze kunt betekenen. Fijn dat je niet alleen daar bent, heb je in ieder geval steun aan elkaar. Probeer ook een beetje te genieten. We blijven je volgen...Groetjes Rick, Sylvia, Malou en Milan -
12 December 2013 - 21:37
Lenny:
Hoi Marlous,
Wat een ervaring om je verslag te lezen, leuk hoor!
Het is heel bijzonder dat je dit doet! relaxen is er zo te zien niet bij, probeer ook te genieten van alles.
Lieve Marlous
Ik blijf je volgen je bent een bijzonder mens en ik wens je dan ook veel geluk en werkplezier deze belevenis is super goed voor je!
Groetjes van Lenny
uit Didam
-
12 December 2013 - 22:31
Bertha:
Ha die lieve Marlous,
je moet de groetjes hebben van Wilna, Yvonne en Willie. Ik heb je verslag op de reiki-avond aan ze doorverteld en we vinden je een kei dat je dit allemaal doet. Ik verheug me op je volgende verslag.
Lieve groetjes,
Bertha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
