Weer beter en al meer gewend!

Het weekend (7-8 dec 2013) begon erg leuk! Ineke had Lotte en mij uitgenodigd om haar te helpen met haar Art Club. Een aantal kinderen van de werkplaats komen hier op zaterdag van 9:00-12:00 tekenen/schilderen. Het is de bedoeling om samen met het kind een tekening op papier te zetten. Ineke is hier pas mee begonnen en gaat nu proberen om de tekeningen te verkopen zodat er weer nieuwe materialen gekocht kunnen worden.

Het was de bedoeling dat het verder ook een leuk weekend zou worden maar ik werd helaas ziek. Ik ben met Lizanne en Marianne naar Techiman geweest, dat is een stadje 30-60 min hier vandaan. Daar aangekomen werd ik helemaal zwart voor mijn ogen, stond ik te trillen op mijn benen en ging ik bijna tegen de grond. Ik heb toen besloten weer terug te gaan naar PCC en heb alleen de taxi weer terug genomen. Het hele weekend voelde ik me beroerd. Ik had 1 dag koorts en had veel last van mijn buik. Het was rennen naar de wc! Sinds donderdag (12-12) voel ik me weer een stuk beter. Ik heb wel gewerkt maar rustig aan gedaan.

Aan de hygiëne hier moet ik wel een beetje wennen. De kinderen die in een rolstoel zitten dragen geen luier of onderbroek en plassen/poepen in hun broek. Ik ben vaak met de kinderen op de grond aan het oefenen, soms op een kleed soms op de stenen vloer. Regelmatig lopen er verschillende sporen urine over het kleed of over de grond en de volgende dag zit ik weer op precies hetzelfde kleed en op precies dezelfde grond, dan in de opgedroogde urine. Ook als ze tegen me aan zitten of als ik ze op til om in de rolstoel te gaan zitten kan het gebeuren dat ze gaan plassen. Daarnaast zit ik regelmatig onder de kwijl, snot en ook onder eten. Ik probeer me er overheen te zetten en de dingen te doen waarvoor ik hier ben gekomen. De kinderen kunnen er allemaal niks aan doen.

Sommige kinderen hebben wondjes op hun benen, daar komen een hoop vliegen op af. Het is naar om te zien dat sommige kinderen deze vliegen niet zelf weg kunnen slaan.

Zo zijn er nog veel meer dingen waarvoor ik een drempel over moet. Wat ik dan wel grappig vind is dat ze allemaal met de rechterhand eten en dat ze het super vreemd vinden als ik per ongeluk met mijn linkerhand het eten aan Theresa geef. Met de linkerhand veeg je namelijk je billen af?!

We repeteren twee keer in de week het kerstspel en de daarbij behorende liedjes. Gelukkig ken ik de liedjes in het Nederlands waardoor ik de melodie in mijn hoofd heb (the little drummer boy, silent night, o come all ye faithfull) . Daarnaast kunnen we ook nog twee avonden in de week mee oefenen met het koor. Donderdag ben ik hier voor het eerst naar toe gegaan. Met +-12 man zingen we liedjes in het Twi en in het Engels. Van het Twi kan ik nog niet veel maken en ook de melodie van deze Engelse liedjes ken ik niet . Dus ik moet nog flink oefenen! Het is wel bijzonder om dit mee te maken!

Soms hoor je overdag ook kerstliedjes. Deze week hoorde ik bijvoorbeeld ‘I’m dreaming of a white christmas'. Ik vraag me af of ze hier weten wat een witte kerst is? Ik heb helaas nog helemaal geen kerstgevoel. Voor mij voelt het alsof we aan het oefenen zijn voor de kerst die pas over een half jaar is. Het is hier 30-35 graden, er staat geen kerstboom of kerststal en er is geen kerstversiering. En daarnaast is kerst voor mij samen zijn met familie en die is hier ook niet.

Sinds eind vorige week is de droge tijd aangebroken. De omschakeling was plotsklaps. Daardoor hadden we het de eerste avonden/ nachten erg koud. Dit terwijl het ’s avonds gewoon 25 graden was. De lucht is nu droog i.p.v. vochtig, het regent minder en het waait meer. Voor ons Nederlanders nu een heerlijke temperatuur! Maar de mensen hier hebben het koud. De kinderen lopen in de ochtend en soms de hele dag met een dikke gebreide trui rond. Ik was me aan het bedenken hoe het zou zijn als zij nu in Nederland zouden zijn. Dan zouden ze in een dikke trui met handschoenen aan en een bontmuts op voor de openhaard blijven zitten!

Op dit moment zijn we met 6 vrijwilligers, 5 Nederlandse meiden en 1 Duitse jongen. Als hij er bij is praten we Engels. Dit is erg goed voor me! Ieder heeft een eigen huisje met een bed, een kast, een ventilator en een heel klein bureautje. We hebben een gezamenlijk keukentje en een hele vieze koelkast. Daarnaast is er een gezamenlijke wc en douche. De douche is in de openlucht met een muurtje er om heen. ’s ochtends om half zeven is de douche voor mij. Het is dan nog heel fris en het water is altijd koud. Dus veel water verspillen zal ik niet doen!

Op dinsdag is er de new market, dit is een grotere markt dan de old market, maar wel wat verder weg. Willy, een hele vriendelijke Nederlandse vrouw die een paar dagen op PCC verblijft, bood ons aan om met haar met de auto mee te gaan naar de new market. Willy heeft haar nichtjes, die vrijwilligerswerk doen, een bezoek gebracht en nu is ze aan het reizen. Ze reist alleen en heeft een auto met chauffeur. De auto is iets te groot en de luxe maar Willy gaf aan dat ze alleen met deze auto het Mole National Park in mocht. Het voelde een beetje gek om in deze auto te reizen. Je wordt al zo bekeken omdat je blank bent en nu helemaal omdat je uit zo’n luxe auto stapt. Op de new market hebben Lotte, Lizanne en ik wat rondgelopen. Ik heb stof gekocht om een jurkje te laten maken. Inmiddels heb ik het jurkje naar een kleermaker op de old market gebracht en kan ik het dinsdag (17-12)ophalen!

Sinds een paar dagen koken en eten we samen. Ik vind dit erg gezellig! We maken verschillende gerechten met tomaat, paprika, ui, knoflook, wortel, fruit, rijst, spaghetti of witte bonen in tomatensaus. Als ontbijt eten we witbrood of havermoutpap. Melk moet je zelf nog even maken van melkpoeder. En natuurlijk het allerbelangrijkste… ik kan hier pannenkoeken bakken! Pannenkoeken met kaneel. Ze smaken en ruiken heeeerlijk…

Nu iets over de kinderen..
Amma lekma
Amma lekma is een heel klein meisje. Ze lijkt op een baby maar is in werkelijkheid 3 jaar. Ze is gevonden voor een huis dat nog in aanbouw was en is sinds maart 2012 hier op PCC. Het lijkt er op dat ze prematuur geboren is en dat ze een Cerebrale Parese heeft. Ze is aan beide zijden aangedaan, benen hetzelfde als de armen. Bij observatie in ruglig ligt ze met gestrekte benen met klauwvoetjes en haar armen vlak op de onderlaag in abductie en exorotatie. Haar hoofd houdt ze niet in de middenlijn. Ze laat nog verschillende primitieve reflexen zien. Bij draaien van haar hoofd laat ze bijvoorbeeld een ATNR zien. In buiklig is ze heel af en toe in staat om haar hoofd 1 sec. op te houden. In zit is ze volledig slap, ze is niet in staat haar hoofd op te houden of haar rug te strekken. Ze laat vrijwel geen beweging zien en interactie met andere mensen is beperkt.
Ik probeer met haar symmetrie te krijgen, hoofd in middenlijn, beentjes in flexie. Ik heb het hier kort even met Jeanne, mijn collega, over gehad via de app. Erg handig en fijn! Ik had behoefte aan advies omdat ik niet zeker wist of mijn plan goed was! Ik heb nu een aantal kussens gevonden waarmee ik haar neer kan leggen met hoofd in middenlijn en beentjes in flexie. Ze liet nu haar eerste, ongecontroleerde, beweging van haar armen zien. Verder ben ik in buiklig en zijlig aan het oefenen/positioneren. Volgende week komt Albert, hij leidt het project. Met hem ga ik zeker over Amma Lekma overleggen over hulpmiddelen en over verdere adviezen/therapie! Ik ben een half uur per dag met haar bezig maar de rest van de dag zit ze slap in een buggy, wordt ze slap gedragen in een doek op iemands rug of wordt er met haar gespeeld. Ze wordt met sommige spelletjes aan haar armen omhoog getrokken en dan wordt er met haar gesprongen met alleen ondersteuning aan haar armen….

James
James is een klein vrolijk jongetje die duidelijk laat blijken wat hij wel en wat hij niet wil. Hij is nu waarschijnlijk 4 jaar. Hij is afgestaan door zijn moeder en is sinds maart 2012 hier op PCC. Het lijkt er op dat hij prematuur geboren is en dat hij een Cerebrale Parese heeft. Hij is verstandelijke beperkt en heeft ook lichamelijke problemen. De meeste lichamelijke problemen uitten zich wanneer hij gaat staan. Hij kan niet stabiel zonder steun staan of lopen. Hoge knieënstand lukt +- 3 sec. zonder steun. Ik oefen dit met hem met een ballon. Hij vindt dit erg leuk. Hij loopt in de therapie met een walker of aan twee handen. Hij loopt met zijn rechter voet in plantairflexie (naar beneden) en met zijn re knie gebogen. Zijn rechtervoet sleept daardoor een beetje over de grond. Mogelijk kan hier iets gedaan worden met een enkelvoetorthese? Volgende week ga ik hierover met Albert overleggen.

Quinten
Quinten is een jongen van waarschijnlijk 15 jaar. Zijn officiële naam is ‘Obinpeh’ wat letterlijk betekent: niemand wil hem. Maar omdat dit op PCC niet zo is, is zijn naam veranderd in Quinten. Hij is meervoudig beperkt: hij hoort en ziet niet goed, heeft epilepsie en verschillende lichamelijke en geestelijke problemen. Hij zit in een rolstoel en loopt soms een stukje aan de hand. Hij loopt in elkaar, met fors gebogen knieën en met zijn armen in spasme (re>li). Hij vindt het meestal leuk om een stukje te lopen. Het is soms moeilijk om contact met hem te krijgen. Ik probeer dichtbij zijn gezicht te komen om contact te maken. Hij reageert soms op speelgoed met geluid. Als ik dit dichtbij zijn oren houdt komt er soms een glimlach te voorschijn en laat hij ook wat beweging zien in zijn linkerarm! Voordat ik kwam is hij heel erg ziek geweest. Ik merk nu dat hij aan het opknappen is. Per dag wordt hij weer iets meer alert.

Lisa
Lisa is een meisje van 13 jaar oud. Als ze lekker in haar vel zit straalt ze met haar mooie grote sprankelende ogen! Ze is sinds 2004 hier op PCC. Ze vindt het leuk om te bewegen vooral omdat ze zelf alleen met haar hoofd kan bewegen. Lisa houdt van wilde spelletjes met veel beweging en geluid. Lisa is de afgelopen week erg ziek geweest en is nu herstellende. Door het oefenen van het kerstspel zie ik haar ook maar 2x in de week. Deze week heb ik haar bewogen (rollen etc.) met heel veel geluid. Ze schaterlachte zo dat ik er ook heel hard van moest lachen. Dit was een fijn moment!! Ik denk dat ik bij Lisa mijn hangmatten, die ik van mijn werk heb gekregen, zeker kan gebruiken. Volgende week hoop ik hierover ook met Albert te kunnen overleggen en hopelijk kunnen de hangmatten dan meteen opgehangen worden!

Theresa
Theresa is een slank, mager kind van waarschijnlijk 9 jaar oud. Ze is sinds 2008 hier op PCC. Ze is heel stil en kijkt soms erg verdrietig. Ze leeft vaak in haar eigen wereldje. Ze schijnt regelmatig hard met haar hoofd op de vloer te bonken dan krijgt ze dus wondjes op haar hoofd. Contact krijgen is moeilijk. Heel af en toe zie je een glimlach! Ik geef haar 3x per dag eten. Ze heeft niet altijd zin in eten. Ei, vlees en pap zijn wel haar favorieten. Theresa is heel duidelijk als ze niet wil eten. Ze beweegt haar hoofd steeds van links en naar rechts en ze houdt haar kaken stijf op elkaar. Moeilijk is het dan om haar medicijnen binnen te krijgen. Dit wordt dan geforceerd gedaan. Iemand houdt haar armen vast, een ander haar benen, een ander haar hoofd en haar mond wordt open gemaakt. Haar medicijnen worden in haar mond gelegd en daarna wordt er water naar binnen gegoten. De weerstand (schreeuwen schoppen) en het gorgelende geluid wanneer het water naar binnen wordt gegoten maakt het voor mij soms moeilijk. Ik hoop voor elke maaltijd zo erg dat ze dit keer wel gaat eten! Ik hoop de komende weken wat meer contact met haar te krijgen. Nu ben ik al blij wanneer ze een keer mijn hand pakt of dat ze een glimlach laat zien.

Wumpini
Wumpini is een jongen van nu waarschijnlijk 13 jaar. Sinds 2002 is hij hier op PCC. Hij is meervoudig beperkt en zit in een rolstoel. Hij zit met zijn armen in spasme en zijn benen over elkaar heen geschaart. Wumpini houdt van speelgoed met veel geluid. Hij heeft dan plezier en hij lacht dan luid. Hij kan zijn armen gebruiken om speelgoed te pakken. Hij rolt van buik naar rug en andersom en hij strekt zich soms met zijn armen op tot half zit. Zijn benen blijven gestrekt en hij kan ze niet zelf bewegen. Ik probeer deze bewegingen in mijn therapie uit te lokken.

Stephen
Stephen is nu 9 jaar oud. Hij is op 2 jarige leeftijd afgestaan en is in 2008 hier op PCC gekomen. In 2008 was hij niet in staat om te lopen i.v.m. klompvoeten en was hij depressief. Na operatie en revalidatie is hij nu in staat om met krukken te lopen. Hij loopt wel met een flexiecontractuur in zijn knieën. Stephen heeft een normale intelligentie. Met nog 2 andere kinderen van PCC gaat hij naar een normale school. Hij is een vrolijke jongen met wie ik nu voor de kerst 2x in de week kan oefenen. Soms is hij een beetje laat uit school waardoor ik beperkte tijd heb. We tennissen, lopen en fietsen samen. Vorige week ging hij iets te hard te bocht door waardoor hij een klein stukje vloog als een vogel! Als Stephen fietst probeer ik mee te rennen. Dat is ook nog eens goed voor mij!

Salomina:
Salomina is nu waarschijnlijk 11 jaar oud. Ze is gevonden bij de poort van de Shalom Special School hier dichtbij de PCC. Ze had ondergewicht toen ze hier aankwam. Daar heeft ze nu geen last meer van. Ze is nu groot en stevig. Shalomina heeft CP, heeft spasme in haar linkerarm waardoor ze deze minder gebruikt. Daarnaast is ze instabiel bij het lopen. Ze hoort en ziet alles en moet overal op reageren. Dit zorgt er voor dat ze niet uitkijkt waar ze loopt of soms draait ze haar hoofd zo ver dat ze sowieso valt! Ze zoekt je meerdere keren per dag op en pakt je hand , aait ze over je wang of kijkt op een allerliefste manier naar je. In mijn therapie heb ik geprobeerd om aan haar balans te werken. Door het snel afgeleid zijn en de intellectuele beperkingen denk ik dat therapie geen meerwaarde heeft. Ik denk dat er dan andere kinderen zijn die de therapie harder nodig hebben. Ik ga dit volgende week bespreken in de vrijwilligersbijeenkomst.

Morgen (zondag 15 dec) wordt het een leuke dag. We gaan naar een kleine waterval fietsen en we gaan daar picknicken (pannenkoeken, cake, brood, eiersalade, fruit en cola). Ik kijk er naar uit!